پایان نامه بررسی ترکیبات ، موارد استفاده و نحوه کشت مواد مخدر در 123 صفحه ورد قابل ویرایش
داروهای ضد درد مخدر را می‌توان به چندین گروه به صورت زیر تقسیم کرد:
1- مرفین
2- کدئین (متیل مرفین)
3- اکسی مورفون
4- متیل دی هیدروموفینون (متوپون)
5- هیدروکودون (دی کودید)
6- هروئین (دی استیل مرفین)
1- مپریدین (دمرول)
2- آلفا پرودین (نیز نتیل)
3- آنیلردین (لریتین)
4- پیمی نودین (آلوودین)
5- دی فنوکسی لات (در لوموتیل)
1- متادون
2- پروپوکسی فن (دارون)
1- فنازوسین (پیری نادول)
2- پنتازوسین (تالوین)
1- لورفانون (لو- دروموران)
2- دکسترومتورفان
3- بوتورفانول
1- نالورفین (نالین)
2- لوالورفان (لورفان)
3- نالوکسون (نارکان)
مطالعات فارماکولوژیک، یک شباهت اساسی را در بین ضد دردهای اعتیادآور نشان می‌دهند همة آنها در مقابله با درد شدید نیرومند هستند، همه می‌توانند در شخص معتاد به جای یکدیگر به کار روند (اگر چه نسبت به همة آنها تحمل زیادی ایجاد خواهد شد)، و اثر همة آنها توسط داروهایی از قبیل نالورفین یا لوالورفان خنثی می‌گردد. با درنظر گرفتن حقایق فوق می‌توان انتظار داشت که مقداری شباهت شیمیایی اساسی در این گروه‌ها موجود باشد و در حقیقت بررسی فرمول همة‌این داروها وجود یک نیمه فرمول مشترک، گاما- فنیل - ا ن- متیل- پی پریدین را نشان می‌دهد. شکل صندلی ماند پی‌پریدین حدساً نمونه واقعی آن است، که درای خطوط سنگین نشانه بیرون نشانه بیرون آمدگی از صفحه کاغذ می‌باشد. رادیکال غالباً خیلی حجیم است.
مرفین، که سالهاست به طرز وسیعی مصرف شده است، همچنان مهمترین داروی ضددرد مخدر (ناروکوتیک) است فارماکولوژی آن قدری مفصل مورد بحث قرار خواهند گرفت، و به عنوان معیار جهت مقایسة سایر داروهای مخدر در نظر گرفته میشود.
مرفین آلکالوئدی است که از تریاک به دست می‌آید، و خود تریاک از شیرة خشک شده گیاه خشخاش پاپاورسومنیفروم به دست می‌آید. در تریاک آلکالوئیدهای گوناگون بسیاری وجود دارد که به دو طبقه تقسیم می‌شوند: آلکالوئیدهای فنانترن و ترکیبات بنزیل ایزوکینولین. از گروه دومتنها پاپاورین و نوس کاپین است که دارای اهمیت طبی به عنوان ضد اسپاسم و گشاد کنندة عروقی است. این دوماده، دارای اثر ضد درد نیست. نوس کاپین در سرفه مصرف میشود.
مرفین و کدئین تنها مخدر مهم هستند که از گروه فنانترنی آلکالوئیدهای تریاک به دست می‌آیند. تریاک حاوی 10 درصد مرفین و 5/0 دصد کدئین است. کدئین در طب از مرفین به روش تجاری ساخته میشود.
مرفین، آلکالوئید اصلی تریاک، درسال 1803 توسط سرتورنر جدا شد ولی تا سال 1952 به طور کامل سنتز نشده بود. سنتز آن ساختمان پیشنهاد شده، توسط گولند و روبینسون در 1925 را ثابت کرد.
دو گروه هیدروکسیلی یکی فنولی و دیگری الکی، اهمیت زیادی دارند، زیرا بعضی مشتقات طبیعی مرفین توسط تغییرات سادة یکی یا هر دوی این گونه‌ها به دست می‌آیند. مثلاً، کدئین، متیل مرفین است که استخلاف در گروههای هیدروکسیل تهیه می‌شوند، ترکیب متصاد (آنتی دوتی) ثعنی نالورفین توسط جانشین نمودن ریشة آلین به جای گروه متیل روی نیتروژن به دست می‌آید.
سولفات مرفین متداولترین ملح آن است که به کار می‌رود. به صورت آمپول‌های 1 میلی لیتر یا به صورت قرصهایی با اندازه‌های متفاوت جهت تهیه محلول قابل تزریقی موجود است. همچنین به صورت آمپول‌هایی با اندازه‌های بزرگتر نیز عرضه میشود. یک آمپول یک دوز نیست مقدار مصرف (دوزاژ) زیر جلدی از 8 تا 15 میلی‌گرم است.
اثر ضد درد و سایر اثرات آن بر دستگاه عصبی مرکزی
هنگامی که مرفین، از راه زیرجلدی بر یک شخص طبیعی، به مقدار 10 تا 15 میلی‌گرم به کار می‌رود. موجب خواب آلودگی، آفوری (حالت سرخوشی) در بعضی و اضطراب و تهوع در سایرین میشود.
شخص ممکن است به خواب رود، تنفس کند شود، و مردمکها تنگ شوند. در بیماران دچار درد کمتر، دیسفوری مشاهده میشود. حداقل دو عامل در تسکین درد، توسط مرفین دخالت دارند. دارو آستانه دارد را بالا می‌برد و واکنش شخص نسبت به تجربة دردناک را تغییر می‌دهد.
مقدار اپتیمال مرفین در شخص بالغ متوسط 8 تا 15 میل‌گرم است. این مقدار، آستانه را برای درک درد 60 تا 70 درصد بالا می‌برد. نشان داده شده است که 10 میل‌گرم مرفین، در حداقل 90 درصد بیماران دارای درد متوسط پس از عمل، موجب تسکین می‌گردد. در موارد شدید پس از عمل این میزان به 70 درصد تنزل می‌یابد. یک دوز 15 میلی‌گرم ممکن است آن را به 80 درصد افزایش دهد. جالب توجه اینکه تجویز پلاسبو موجب تسکین 30 درصد بیماران میشود و مرفین از طریق خوراکی فقط در 40 درصد بیماران مؤثر است.
صور داروئی- تریاک به طور مختلف زیر مورد استفاده‌های درمانی قرار می‌گیرد. عیار مرفین در این فراورده‌ها باید به میزان باشد که در هر یک ذکر میشود.
گرد تریاک- گرد تریاک که دارای 10 درصد مرفین است، به مقدار 02/0 تا 20/0 گرم در 24 ساعت به دفعات 005/0 تا 025/0 گرمی به صورت کاشه یا حب مصرف می‌گردد. حداکثر مصرف آن 10/0 گرم در هر دفعه و 25/0 گرم در 24 ساعت است.
عصاره آبی، که دارای 20 درصد مرفین است به مقدرا 01/0 گرم تا 05/0 گرم در 24 ساعت ، به دفعات 01/0 گرمی، به صورت حب یا دریک پوسیون، شربت و یا شیاف یکار می‌رود. حداکثر مصرف آن 10/0 گرم در هر دفعه و 20/0 در 24 ساعت است.
شربت تبائیک یا شربت اوپیوم (دارای 01/0 گرم مرفین در 20 گرم شربت) به مقدار 2 تا 30 گرم در 24 ساعت به صورت پوسیون یا شربت‌های مرکب.
شربت دیاکد: (دارای 002/0 گرم مرفین در 20 گرم شربت یا در یک قاشق سوپخوری از شربت است). این شربت که اثرآن 5 مرتبه ضعیف‌تر از شربت تبائیک است، به مقدار 20 تا 120 گرم در 24 ساعت مصرف میشود.
تنطور تریاک: این تنطور که دارای یک درصد مرفین انیدراست و هر 56 قطره آن یک گرم وزن دارد به مقدار 20/0 گرم تا 2 گرم در یک پوسوین یا شربت در 24 ساعت مصرف میشود. حداکثر مصرف آن، 2 گرم در یک دفعه و 5 گرم در 24 ساعت است.
لدانم دوسیدانهام که هر 43 قطره آن یک گرم وزن دارد و دارای یک درصد مرفین است به مقدار 20/0 گرم تا 2 گرم در روز مخلوط در شربت در 24 ساعت مصرف میشود. حداکثر آن 2 گرم در روز مخلوط در شربت در 24 ساعت مصرف میشود. حداکثر آن 2 گرم در یک دفعه و 6 گرم در 24 ساعت است.
الیکسیرپاروه گوریک که هر 10 گرم که هر 10 گرم آن برابر با 05/0 گرم کرد تریاک یا 5 میلی‌گرم مرفین است، معمولاً بمقدار 5 تا 20 گرم در 24 ساعت در یک پوسیون، به دفعاتی با مقادیر کم مصرف میشود. باید توجه داشت که الیکسیر پاره گوریک کد کس‌های قدیم، قوی‌تر بوده است.
پودردوور، که دارای 10 درصد تریاک و به همان اندازه ایپکاست، به مقداری 05/0 گرم در یک دفعه و یک گرم در 24 ساعت، مصرف میشود . حداکثر مصرف آن، یک گرم در یک دفعه و 4 گرم ساعت است.
کلیه مقادیر مذکور برای اشخاص بالغ است.
از تریاک، فراورده‌های دیگری نیز تهیه میشود که مصرف تعدادی از آنها امروزه متروک گردیده است.
مسمومیت از تریاک- مسمومیت‌های حاد که بر اثر مصرف تریاک در اشخاص پیش می‌آید، به تناسب سن و همچنین به تناسب اینکه مسموم، عادت به مصرف تریاک د اشته باشد، فرق می‌کند.
بطور کلی، اطفال در مقابل مصرف تریاک و فراورده‌های آن حساسیت زیاد دارند. موارد منجر به مرگ در کودکان شیرخوار، از مصرف 2 تا 4 قطره لدانم دوسیدانهام و یک تا 2 میلی‌گرم مرفین دیده شده است.
در اشخاص بزرگ، مصرف 1 تا 5/1 گرم تریاک و یا 10/0 تا 15/0 گرم مرفین معمولاً اثر کشنده دارد و این در صورتی است که مسموم، قبلاً عادت به مصرف تریاک نداشته باشد.
خشخاش گیاهی است علفی و یک ساله به ارتفاع 5/0 تا2 متر و دارای ساقه‌ای قائم، منشعب، بی‌کرک (در بعضی نمونه‌ها خشن) سبز رنگ که از ماده‌ای مومی شکل مستور گشته است. برگها منفرد، متنوب با رنگ سبر غبار آلود و دارای تقسیمات عمیق دندانه‌دار که در برگهای فوقانی این بریدگیها عمیق‌تر و نامنظم تر می‌شوند. قاعده پهنگ دارای وضعی است که قسمتی از ساقه را فرار می‌گیرد، برگها فاقد دمبرگ می‌باشند.
گلهای درشت و زیبای آن در واریته‌های مختلف به رنگهای سفید یا قرمز مایل به بنفش دیده می‌شوند. این گلها در روی دملگهای نسبتاً طویل که شبیه سر عصا کج شده و بعد از باز شدن گل راست می‌شوند قرار گرفته‌اند. قطر گلهایی از باز شدن کامل تا 10 سانتی متر هم می‌رسد. تعداد کل در هر بوته 1-17 الی 15 متغیر است.
دارای گلیهای منفرد و دو جنس به هر شکل شعاعی، خوشی نما می‌باشند. و پوشش گل دور ردیفه یا سر ردیفه می‌باشد گلهای خشخاش فاقد نوش یا نکتار می‌باشند، اما بخاطر 0وجود دانه‌های گرده طرف توجه حشرات قرار می‌گیرند. (تغذیه زنبوران عسل از شهد گلهای خشخاش باعث مسمومیت و از بین رفتن آن می‌گردد.
اجزای تشکیل دهنده گل عبارتند از:
کاسه گل از 3-2 کاسبرگ جدا تشکیل شده. جام گل از 6-4 یا 12-8 گلبرگ تشکیل شده است. گلبرگها در 2-1 ردیف ( به ندرت 3 ردیف)
گلبرگها وقتی که به حالت غنچه است وضع چنین خورده دارند ولی پس از شکفتین کامل صاف می‌شوند.
دوام گلبرگها نیز بسیار کم است (پس از باز شدن فقط 1-2 روز باقی می مانند) در گل شکفته تنها گلبرگ به چشم می‌خورد و اثری از کاسبرگ نیست.
گل خشخاش دارای پرچم‌های بیشمار در چندین ردیف می‌باشد مادگی از به هم چسبیدن برچه‌های بسیار تشکیل میشود .
تخمدان فوقانی، چند برچه ولی یک خانه، تمکن جانبی
میوه عبارتست از کپسول متورم تخم مرغی شکل و ناشکوفا هر کپسول ممولا واجد 10 خانه بدون کرک است. در برش عرضی کپسول خشخاش به ترتیب از خارج به داخل قسمتهای بشره، هیپودرم، میان ر میوه، دستجات چوب آبکش و درون بر مشاهده میشود.
کپسول بالا یک کوتاه و به طول 7-5 سانتی متر و عرض 5-4 سانتی متر می‌باشد.
دانه در میوه خشخاش پرورش یافته و کرز نامیده میشود بذور در اوایل تشکیل در دیواره‌های حجره مانند میوه جای دارند که با رسیدن و کامل شدن، به تدریج از دیواره‌ها جدا می‌شوند و در گرز فرو می‌‌ریزند. بذور در گونه‌های مختلف به رنگ و اندازة متفاوت و معمولاً کروی یا لوبیایی شکل می‌باشند رنگ آنها همچنین از سفید تا سیاه متغیر بوده و از اختصاصات گونه‌ای به شمار می‌رود. بذر خشخاش معمولاً فاقد آلکالوئید وحوی 40 تا 55 درصد روغن می‌باشد که این روغن بسیار خوشمزه بوده و عمدتاً برای پخت مواد غذایی و مخصوصاً انواع شیرینی مورد استفاده قرار می‌گیرد. بذور همچنین 20 تا 25 درصد پروتئین می‌باشند. وزن هزار دانه 3/0 تا 6/0 گرم است. دانه خشخاش آلبومین دار، دارای مجاری شیرابه‌ای و فاقد سلول‌های میروزین داراست.
دانه بسیار کوچک به قطر 1/0 تا 2/0 میلیمتر می‌باشد. تمام گیاه خشخاش به جز دانه‌های رسیده آن سمی است.