مقاله شرح و توصیف انواع ابرها در 28 صفحه ورد قابل ویرایش
شرح و توصیف انواع ابرها
الف: ابرهای بالا HIGH CLOUDS
1- ابرهای سیروس CIRRUS (CI)- این نوع ابر بصورت رشته های گسترده که به صورت پر مرغ یا یال اسب و یا انبوه موهای پریشان دیده میشود رنگ آن سفید است و سایه ندارد و خورشید و ماه از پشت آن بخوبی دیده میشوند. این ابر از کریستالهای یخ تشکیل شده است.
در طبقه بندی ابرها این نوع ابر بالاترین و نازکترین است و میزان برودت آن در 20000 پائی بین 36- درجه تا 41- درجه سانتیگراد است.
گوناگونی این ابر زیاد است و هنگامی که بصورت خیلی نازک- توری شکل و جدا از هم ظاهر میشود و با ابر سیرواستراتوس و آلتواستراتوس نیز ارتباطی برقرار نکرده باشد یعنی پس از این ابر دو ابر فوق الذکر به ترتیب ظاهر نشوند، معمولاً بعنوان علامت هوای خوب و پایدار شناخته شده است.
با افزایش بخار آب در این نوع ابر شکل آن از حالت رشته ای بصورت منگوله های زیر که به طور منظم و در یک ردیف پهلوی هم قرار دارند تبدیل میشود و اگر بعد از این نوع ابر، ابرهای پوششی سیرواستراتوس و آلتواستراتوس همراه باشد معمولاً میتوان بعد از 24 تا 48 ساعت انتظار هوای نامساعد را داشت. هنگام طلوع و غروب خورشید اگکر رنگ این ابر در افق زرد یا متمایل به قرمز روشن باشد معمولاً این علامت مناسب برای هوای خوب فرد است.
لذا نام ابری که دارای و یا همراه با لغت نیمبو یا نیمبوس باشد به معنی باران زا بودن آن ابر است.
نکته: بعلت اهمیت خاص ابرکومولو نیمبوس که همیشه همراه با توربولانس TURBULANCE باران شدید HEAVY RAIN- رعد و برق THUNDER میباشد خلبانان این ابر را به نام (SEA BEE) می گویند.
یکی از کتب پراهمیت سازمان جهانی هواشناسی WMO کتاب اطلس ابر است که با مراجعه به آن و مطالعه عمیق در مورد انواع ابر- ساخت و ارتفاع آن میتوان اطلاعات دقیقتری درباره ابر به دست آورد.
باستناد کتاب دیربانی ابر به شماره 407 : WMO : NO ارتفاع ابر بر حسب عرضهای مختلف به قرار زیر است:
ارتفاع ابر در منطقه قطبی مناطق معتدله منطقه حاره
بالا- پا(25000 تا 10000) پا(45000 تا 16500) پا(60000 تا 20000)
متوسط - پا(13000 تا 6500) پا(23000تا 6500) پا(25000تا 6500)
پائین- پا(6500 تا سطح زمین) پا(6500تا سطح زمین) پا(6500تا سطح زمین)
این ابر بر اثر نوسانات و جنبشهایی که در لایه نازکی از ابر سیروس یا سیرواستراتوس قرار دارند و در دمای خاصی نیز ناپایدار هستند شکل می گیرند. بهرحال این ناپایداری معمولاً در زمان محدودی انجام میشود.
ابر سیروس و سیرواستراتوس در بعضی اوقات سریعاً تبدیل به ابر سیروکومولوس شده ولی بعد از مدت کمی فرم اصلی خود را به دست می آورند که هیچگونه نشانه ای از ابر سیروکومولوس CIRRO COMULUS (Cc) در آن مشاهده نمیشود. این نوع ابر غالباً بشکل کرکهای منگوله ای دیده میشود و معمولاً این نوع ابر همراه با هوای خوب میباشد.
اگر ضخامت این ابر افزایش یافته و سایه آن نیز تیره تر شده و بعد از آن همراه با ابر آلتواستراتوس باشد احتمال وقوع باد و باران موجود است.
ب- ابرهای متوسط MEDIUM OR MIDDLE CLOUDS
1- ابر آلتوکومولوس ALTOCUMULUS (Ac)
این نوع ابر شبیه توده عظیمی از حبابهای کوچک که به رنگ سفید یا مایل به خاکستری است و بعضی قسمتهای آن دارای سایه است دیده میشود. حبابهای تشکیل شده این ابر همراه با نظم خاصی پهلوی هم قرار دارند. اگر در ارتفاعات بالا باد شدید در حال وزش باشد این ابر تغییر شکل یافته و به صورت عدسی های پراکنده در یک یا چند لایه ملاحظه میشود.
این نوع ابر را آلتوکومولوس لنتی کولاریس ALTOCUMULUS LINTI CULARIS یا آلتوکومولوس عدسی شکل گویند.
ابر تولید کننده تورنادو:
تورنادو طوفانی است که در زمان کوتاهتری از طوفان STORM رخ میدهد.
عمر تورنادو بیش از یک الی دو ساعت از وقوع تا خاتمه آن طول نمی کشد ولی یکی از مخربترین طوفانها بشمار می رود و شکل ظاهری آن شبیه قیف آویزان بوده و چرخشها یا گردبادهای شدید در خلاف عقربه های ساعت در منطقه بوزش درآمده و طوفان و رعد و برق ایجاد میکند. افت فشار در این منطقه بسیار سریع بوده و حدود 12 الی 14 میلی بار است.
هنگامی که تورنادو با نوک قیف به زمین می رسد در اثر قدرت مکش فراوانی که ایجاد میکند میتواند اجسام کوچک و حتی حیوانات ریز جثه را به سمت بالا کشیده و در فاصله دوری پرتاب نماید. این پدیده یکی از مخربترین پدیده های موجود در جو است که هر ساله میلیونها خسارات مالی و هزاران خسارت جانی ایجاد میکند.
سرعت باد تخمینی در تورنادو حدود 400 نات است ولی تاکنون با ادوات معمولی اندازه گیری و تعیین سرعت دقیق آن امکان پذیر نشده و اغلب دکل های باد سنج را تخریب نموده است. بطور کلی میتوان گفت هر نوع هواپیمائی که در زمین یا در هوا در معرض تأثیر این پدیده قرار گیرد یا متلاشی شده و یا به آن صدمات فراوانی وارد میشود.
قطر میدان تخریبی تورنادو و یا عرض مسیر تخریب در زمین بین 250 الی 400 متر است.
خلبانان با تجربه هیچگاه سعی به پرواز به داخل این نوع ابر و یا حتی پرواز از ارتفاع پایینی آن نیز ننموده بلکه همواره سعی دارند از آن دوری جسته و یا به اصطلاح ابر را دور زنند.
توربولانس شدید حتی در بالاترین قسمت ابر Cb نیز وجود داشته که ممکن است برای هواپیما تولید خطرات زیادی بنماید. نظر به اینکه حداکثر ارتفاع پرواز اغلب هواپیماها معمولاً نزدیک به ارتفاع سقف این ابر است لذا توربولانس های متوسط این ابر بر پرواز هواپیماها تأثیر سوء می گذارد و معمولاً خلبانی که مواجه با این نوع توربولانس ها بشود به سختی میتواند از آن خلاصی یابد.
توربولانس و تندبادهای شدید حاصله از ابر Cb در سطح زمین و اطراف محلی که این ابر در آسمان آن قرار دارد بوزش در میآید که ممکن است قبل
و پس از عبور ابر از آن نقطه باشد، در این صورت خلبانان می بایستی قبلا توجهات و تمرینات خاص پروازی در مقابله با وقوع این چنین اتفاقات و بخصوص هنگام برخاست هواپیما TAKE- OFF و نشست آن LANDING داشته باشد.