مقاله آزمونهای حاملگی
امروزه برای انواع تست های حاملگی، کیت های ارزان قیمتی در دسترس هستند که سریعاً یعنی در عرض 3 الی 5 دقیقه با صحت و دقت زیاد جواب می دهند. بسیاری از آزمون های دیگر به صورت کیت های در بازار موجودند، ولی هر کدام وابسته به همان اصل کلی است: شاسائی hCG (یا یک لیست یونیت آن) توسط یک آنتی بادی ضد مولکول hCG یا اپی توپ های بتا ساب یونیت آن . تقریباً 15 سال قبل، Bandi و همکارانش (1987) دریافتند که 39 تست حاملگی از طریق ادرار در سال 1986 در بازار موجودد بودند.
Cole و Kardana (1992) مشاهده کردند که در سال 1991 بیش از 50 کیت تجاری برای اندازه گیری hCG متشکل از زیرمجموعه های آلفا و بتا هستند، اینکه دو زیرمجموعه هر کدام از مولکول ها را میتوان تفکیک و تخلیص نمود،
در بسیاری از اتکنیک های ایمونواسی، اصل مهار آگلوتیناسیون ، یعنی جلوگیری از فلوکاولاسیون ذرات پوشیده از hCG (بعنوان مثال ذرات لاتکس که hCG به صورت کووالان به آنها متصل شده باشد) مورد استفاده قرار میگیرد. کیت های موجود در بازار حاوی دو ماده واکنش دهنده می باشند.
یکی از آنها سوسپانسیون ذرات لاتکس پوشیده از hCG یا دارای پیون کوواالان با hCG و دیگری حاوی محلولی از آنتی بادی hCG است. برای مشخص ساختن وجود hCG، یک قطهر از ادرار با قطره ای از محلول حاوی آنتی بادی بروی یک لام شیشهای سیاه آمیخته میشود.
این روش برای تعیین مقادیر بسیار ناچیز هورمون، مناسب است. درتست الایزا یک آنتی بادی منوکلونال متصل به یک پایه جامد (معمولاً پلاستیک) به hCG موجود در نمونه مورد آزمایش متصل می شود، سپس آنتی بادی دوم اضافه میشود تا hCG را به حالت «ساندویچ» درآورد،
در رادیوایمونواسی (RIA) کلاسیک، از iodo hCG ] I125 [ به عنوان لیگاند نشان دار شده برای آنتی بادی های ضد hCG استفاده میکنند. این روش متکی به جابجایی یا رقابت hCG غیرنشان دار با لیگاند نشان دار در نمونه بیولوژیک مورد آزمایش میباشد. در رادیوایمونواسی، [I125] hCG iodo «آزاد» و «متصل شده» را تفکیک میکنند و رادیواکتیویته نوع غیرمتصل (آزاد) را اندازه می گیرند.
در وش ایمونورادیومتریک (IRMA) به جای لیگاند (hCG) از آنی باید به مقدار فراوان (محل های اتصال به آنتی ژن) به عنوان ماده نشاندار استفاده میکنند. یک راه استفاده از دو آنتی بادی است که اپی توپهای جداگانه ای را بروی hCG تشخیص می دهند.
فعالیت قلب جنین: سمع یا مشاهده ضربانات قلب جنین، تشخیص حاملگی را به یقین می رساند. ضربانات قلب جنین را از طریق سمع با فتوسکوپ مخصوص با استفاده از «اصل داپلر» اولتراسوند و با کمک سونوگرافی می توان مشخص ساخت.
ضربان قلب جنین را با سمع از طریق یک استتوسکوپ، می توان بطور متوسط در هفته 17 حاملگی و تقریباً در همه موارد در هفته 19 حاملگی در خانم هایی که چاق نیستند تشخیص داد. (Jimenez و همکاران، 1979) در این مرحله و پس از آن، تعداد ضربانات قلب جنین بطور طبیعی بین 120 الی 160 ضربان در دقیقه است و به صورت یک صدای دو گانه که شبیه تیک تیک ساعت زیر یک بالش است، شنیده می شود.
در ماههای آخر حاملگی، اغلب صداهایی غیر از صدای قلب جنین نیز شنیده میشود که شایعترین آنها عبارتند از:
1- سوفل فونیک (بند ناف)،
2- سوفل رحمی،
3- صداهای ناشی از حرکات جنین،
4- نبض مادر،
5- صدای غلغل گاز در رودههای زن.